Czasami subtelna nić łącząca dwoje ludzi zmienia się w gruby sznur, którym partnerzy oplatają siebie. Boją się, że kiedy trochę poluzują, obiekt miłości zniknie. Skąd ten lęk? Jak znaleźć równowagę między bliskością a autonomią?
Tworzenia relacji z innymi uczymy się od pierwszych chwil życia. Pierwszą z nich jest więź z matką. Utrzymywanie z nią bliskości, radzenie sobie z rozłąką, doświadczanie radości po jej powrocie to fundamenty modelu relacji w dorosłym życiu, szczególnie w bliskich, intymnych związkach. Dzieci, które często doświadczają fizycznej obecności matki, jej empatycznego, wrażliwego reagowania na ich potrzeby, tworzą sobie jej wewnętrzną reprezentację, dzięki czemu potrafią poradzić sobie z krótką z nią rozłąką. Większym lękiem na takie rozstanie reagują dzieci, których potrzeby nie są w tym zakresie zaspokajane.
Wzorce przywiązania, na bazie których tworzymy związki w dorosłym życiu, kształtują się do około trzeciego roku życia. Po tym okresie są względnie stabilne, choć mogą ulec zmianie pod wpływem nagłych wydarzeń lub w wyniku długiego i systematycznego doświadczania jakichś przeżyć. Style tworzenia więzi zostały podzielone na trzy podstawowe kategorie: styl ufny, styl lękowo-ambiwalentny i styl unikający.
Unik, ufność czy lęk?
Styl ufny charakteryzuje się swobodą w bliskim kontakcie. Osoby prezentujące ten styl nie boją się tworzenia więzi i wynikającej stąd zależności. Empatycznie reagują na innych, potrafią się nimi troskliwie opiekować. Miłość rozumieją jako uczucie trwałe, wciąż obecne w ich życiu. Innych ludzi spostrzegają jako wrażliwych, zrozumiałych, działających z pozytywnymi intencjami. Związki są dla takich ludzi źródłem satysfakcji, radości, poczucia bezpieczeństwa. Potrafią oni rozwiązywać konflikty i konstruktywnie radzą sobie z trudnościami....
